Γιατί δέν ἐπραγματοποιήθη τό Τάμα τοῦ Ἔθνους

Ὅταν λέμε «τάμα», ἐννοοῦμε μία ὑπόσχεση στόν Θεό ὅτι θά ἐκτελέσουμε κάτι σέ ἐκδήλωση τῆς εὐγνωμοσύνης μας γιά τό ὅτι ὁ Θεός μᾶς ἔδωσε αὐτό πού ζητήσαμε. Τό λεγόμενο «Τάμα τοῦ Ἔθνους» εἶναι μία ὑποτίθεται ὑπόσχεσις τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ ὅτι, σέ ἐκδήλωση τῆς εὐγνωμοσύνης του γιά τήν ἀπόκτησιν τῆς ἐλευθερίας τοῦ ἑλληνικοῦ ἔθνους, θά κτίσει ναόν πρός τιμήν τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ. Γιά νά ὑπάρχῃ, λοιπόν, Τάμα τοῦ Ἔθνους, πρέπει τήν παρέμβασιν τοῦ Θεοῦ γιά τήν ἱκανοποίησιν  τοῦ αἰτήματος αὐτοῦ νά τήν ἤθελε ὅλο τό ἔθνος καί αὐτό νά ἦτο ἡ ἀπόκτησις τῆς ἐλευθερίας τῶν Ἑλλήνων, ὄχι δηλαδή τῶν Ἑλλήνων πού κατοικοῦσαν στήν ἐδαφική περιοχή πού λέγεται Ἑλλάς, ἀλλά σέ ὅλη τήν Ὑφήλιο. Ἀλλά, ζήτησε ποτέ ὁ ἑλληνικός λαός τέτοια γενική ἐλευθερία ὅλων τῶν Ἑλλήνων; Καί ἀπέκτησε ποτέ ὁ ἑλληνικός λαός τέτοια, ἀφοῦ τεράστιες ἑλληνικές περιοχές εἶναι ἀκόμη ὑπό ξενικήν κατοχήν;

Εἰς τά πρακτικά τῆς Δ' Ἐθνοσυνέλευσης πού συνεδρίασε στό Ἄργος στίς 31 Ἰουλίου 1829 διαβάζουμε


Παρ’ ὅλην τήν αἰσιοδοξία τῶν συμπατριωτῶν μας τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, φαίνεται καθαρά καί ἐκ τῆς ἄνω ἀποφάσεως τῆς Ἐθνοσυνελεύσεως ὅτι δέν συνέβησαν τά γεγονότα διά τήν πραγμάτωσιν τῶν ὁποίων ἡ Ἐθνοσυνέλευσις ἔκαμε τό τάμα, διότι οὔτε εἰς τό Ἔθνος ἐχαρίσθη ἡ ἐλευθερία του, ἀφοῦ τό μέγιστον μέρος του ἔμεινε ὑπόδουλο εἰς τούς Τούρκους (ὅπως ὅλη ἡ νησιωτική Ἑλλάδα τοῦ Αἰγαίου καί τῶν Ἰονίων νήσων, ἡ Μικρά Ἀσία, ἡ Κύπρος, ἡ Κρήτη καί τά Δωδεκάνησα, ἡ Ἤπειρος καί ὁ Εὔξεινος Πόντος). Σημειωτέον ὅτι καί διά τό φερόμενον ὡς ἐλευθερωθέν τμῆμα τοῦ ἑλλαδικοῦ χώρου ἡ ἀπελευθέρωσίς του ἦτο ψευδεπίγραφος, διότι ἡ ἐφημερίς τῆς Κυβερνήσεώς του ἐξεδίδετο εἰς τήν γερμανικήν καί τήν ἑλληνικήν γλῶσσαν, ἡ δέ δῆθεν ἀπελευθέρωσίς του δέν ἦτο παρά μόνον ἡ ἀντικατάστασις τοῦ αὐθέντου διά τοῦ Βαυαροῦ ἡγεμονίσκου Ὄθωνος ἀντί διά ἐκλεγομένης ὑπό τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ κυβερνήσεως.

Ἐξάλλου, τό Τάμα τοῦ Ἔθνους πρέπει νά πραγματοποιηθῇ ὅταν ἡ ἑλληνική κυβέρνησις κρίνει. Ἀλλά, γιά νά εἶναι σωστή ἡ κρίσις τῆς ἑλληνικῆς κυβερνήσεως, πρέπει τοὐλάχιστον τό μεγαλύτερο μέρος τοῦ ἔθνους νά ἔχει ἀποκτήσει τήν ἐλευθερίαν του. Εἶναι ὅμως ἀναμφισβήτητον ὅτι αὐτό δέν ἔχει συμβῆ, διότι τό μεγαλύτερο μέρος τοῦ ἔθνους ἐμφανῶς δέν εἶναι ἐλεύθερον, αὐτό δέ πού θεωρεῖται ὡς ἐλεύθερον μέ πρωτεύουσα τήν Ἀθήνα εἶναι σαφῶς ὑπόδουλον στίς ἄλλες κρατικές ὀντότητες ὅπως διαισθάνεται κάθε Ἕλληνας. Γεγονός εἶναι ὅτι, ἀνεξαρτήτως τοῦ ὅτι ἡ ἑλληνική κυβέρνησις ἀρνεῖται νά ἐκτελέσῃ τό Τάμα τοῦ Ἔθνους ἕνεκα τῆς ἀθεΐας τῶν μελῶν της, ἡ Ἑλλάδα δέν ἀπέκτησε ἀκόμη τήν ἐλευθερίαν ἐκείνην διά τήν ἀπόκτησιν τῆς ὁποίας θά πρέπει νά ἐκπληρώσῃ τό τάμα τοῦ Ἔθνους.


Στοχασμοὶ περὶ πετρελαίου

         Οἱ Ἕλληνες ζήσαμε χιλιάδες χρόνια χωρὶς πετρέλαιο καὶ μεγαλουργήσαμε. Διακριθήκαμε στὴν τέχνη, στὴν ἐπιστήμη, στὴν φιλοσοφία, στήν πίστη… Ὅταν ἀντλήθηκε τὸ πετρέλαιο ἀπὸ τὴν γεώτρηση τῆς Θάσου, μία ἐφημερίδα ἀνόητα ἔγραφε στὸ πρωτοσέλιδό της μὲ πηχυαῖα γράμματα «ΤΟ ΠΕΤΡΕΛΑΙΟ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΕΙ». Τὶ μεγάλη ἀνοησία! Καμμία σωτηρία δὲν προέρχεται ἀπὸ τὸν ὑλικὸ πλοῦτο.  
***
Πρὸ τοῦ Β' Παγκοσμίου Πολέμου ἕνας πλοίαρχος, ποὺ δυτικὰ τῆς Πελοποννήσου κυβερνοῦσε πλοῖο τοῦ πολεμικοῦ ναυτικοῦ μας, εἶδε στὴν ἀκρογιαλιὰ τῆς Σκαφιδιᾶς μαζοὺτ νὰ ἐπιπλέει στὴν θάλασσα. Μὲ ναῦτες του ἀνέβασε ποσότητα καὶ τὴν ἔβαλε σὰν καύσιμη ὕλη στὴν μηχανὴ τοῦ πλοίου. Ὅταν διαπίστωσε ὅτι ἡ μηχανὴ τὸ καίει κανονικά, τηλεγράφησε στὸν ὑπουργὸν ναυτικῶν: «Βρήκαμε δωρεὰν καύσιμα γιὰ τὰ πλοῖα μας!» Ὁ ὑπουργὸς τοῦ ἀπάντησε: «Σκεπάστε το γρήγορα, γιατὶ θὰ χάσουμε τὴν ἐλευθερία μας!»

Ἡ προφητεία του πραγματοποιῆται στὶς ἡμέρες μας.

Δὲν εἴμαστε καλύτερα, ἐλεύθεροι καὶ εὐτυχέστεροι χωρὶς πετρέλαιο;

Νὰ μὴ λυπούμαστε ποὺ μᾶς παίρνουν τὰ πετρέλαια, ἀλλὰ νὰ λυπούμαστε διότι ἡ φιλοχρηματία μᾶς ὁδήγησε στὴν πλάνη ὅτι ὁ  πλοῦτος θὰ μᾶς ἔφερνε χαρά. Οἱ σοφοὶ προσεύχονται: «Πλοῦτον καὶ πενίαν μὴ μοὶ δῷς!»

Κύριε, δὸς μᾶς τὴν ἐλευθερίαν μας καὶ τὸν ἄρτον τὸν ἐπιούσιον!


Ἄχ! Πατρίδα!

         πατρίδα δὲν εἶναι μία ἔννοια, ἕνα αἴσθημα. Εἶναι μία πραγματικότης ὀντολογική, χειροπιαστὴ.
«Καὶ καπνὸν ἀποθρῴσκοντα νοῆσαι ἧς γαίης, θανέειν ἱμείρεται.» (Ὁμήρου Ὀδύσσεια - Ραψωδία Α, 55).
«Ἧς γαίης». Τῆς δικῆς του γῆς.
Σὲ ἕνα ἐκ τῶν σχεδίων Συντάγματος ποὺ πρότειναν οἱ ἐπαναστάτες τοῦ 1821 ἀνεγράφετο ὅτι δικαίωμα ψήφου εἶχαν μόνον οἱ κάτοικοι τῆς Ἑλλάδος ποὺ ἔχουν ἰδιοκτησία γῆς, δηλαδὴ πατρίδα γῆν τῆς ὁποίας νὰ ἔχουν τὸν ζῆλον νὰ ὑποστηρίξουν τὴν ἐλευθερίαν.
Πατρὶς εἶναι ἐπίθετον ποὺ συνοδεύει τὸ οὐσιαστικὸν γῆ καὶ σημαίνει τὴν πατρώα γῆ, τὴν κληρονομημένη ἀπὸ τὸν πατέρα.
Στὸν τριετῆ υἱὸ καθηγητοῦ πανεπιστημίου ποὺ γεννήθηκε καὶ ἔζησε σὲ πολυκατοικία τῆς Ἀθήνας ἄρεσε νὰ σκαλίζει τὸ χῶμα ἀπὸ δύο  γλάστρες ποὺ εἶχε ἡ μάνα του σὲ μικρὴ βεράντα τοῦ διαμερίσματος. Ὅταν κάποτε ὁ πατέρας του τὸν πῆρε μαζὶ του σὲ μία ἐπίσκεψη ποὺ ἔκανε σὲ ἕνα ἐρημοκκλήσι τῆς Πεντέλης, μόλις τὸν ἔβγαλε ἀπὸ τὸ αὐτοκίνητο καὶ τὸν πῆρε ἀγκαλιά ὁ μικρὸς μὲ ἐνθουσιασμὸ  τεντωνόταν νὰ κατέβη ἀπὸ τὴν ἀγκαλιὰ τοῦ πατέρα του φωνάζοντας: «Μπαμπᾶ, χῶμα!»
Ποῦ θὰ 'βρω λίγο χῶμα, χῶμα ἑλληνικὸ γιὰ νὰ φυτέψω μία μηλιά…
Οἱ Ἕλληνες πουλᾶνε γῆ καὶ ὕδωρ.
Ἡ βγαλμένη ἀπὸ τὰ κόκκαλα τῶν Ἑλλήνων τὰ ἱερὰ ἐλευθερία μὲ βία μετράει τὴν γῆ καὶ δεν εὑρίσκει στὴν Ἑλλάδα γῆ ἐλεύθερη. Οἱ κάτοικοι τῆς Ἑλλάδος ἐπούλησαν γῆ καὶ ὕδωρ.




ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΜΙΚΡΟΒΙΑ

Παρακολουθώντας τις συνεχείς συγκρούσεις των ψυχολόγων και των χριστιανών ιερέων κυρίως σχετικά με τις υπηρεσίες που μπορεί να προσφέρει στον άνθρωπο η σύγχρονη ψυχολογία, διερωτήθηκα πολλές φορές πού οφείλεται η σύγκρουσίς των. Τελικά, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι αυτή οφείλεται στο γεγονός ότι οι μεν παραδέχονται την ύπαρξη και άλλου κόσμου εκτός από τον γνωστόν αισθητόν κόσμον ενώ οι δε δεν παραδέχονται την ύπαρξη τέτοιου κόσμου. Συμβαίνει δηλαδή ό,τι συνέβη και την εποχή του Παστέρ, όταν αυτός υπεστήριξε την πρωτότυπον δια την εποχήν του θεωρία ότι υπάρχουν μικρόβια, αφανείς δηλαδή μικροοργανισμοί, υλικής υφής, μονοκύτταροι, οι οποίοι αν και δεν φαίνονται προκαλούν νόσους στο σώμα. Ο Παστέρ, που είχε δει τα μικρόβια με το μικροσκόπιο, ήταν σίγουρος σ’ αυτό που υποστήριζε, κάποιοι όμως που τον άκουγαν τον ειρωνεύονταν. Και σήμερα συμβαίνει το ίδιο.

ΠΛΟΥΤΟΝ ΚΑΙ ΠΕΝΙΑΝ ΜΗ ΜΟΙ ΔΟΣ

Σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν ἄπληστη ἐπιθυμία γιὰ πλοῦτο ποὺ χαρακτηρίζει τὴν ἐποχή μας, ὁ ἅγιος ἄνθρωπος προσεύχεται καὶ ζητεῖ ἀπὸ τὸ Θεὸ νὰ μὴ τοῦ δώσει οὔτε πλοῦτον οὔτε πτωχείαν. Τὸ αἴτημἀ του φαίνεται παράδοξο,  διότι ἡ μεγίστη πλειονότης τῶν συγχρόνων μας ποθεῖ τὸν πλοῦτον καὶ μάλιστα τὸν πολὺν πλοῦτον. Εἶναι ὁλοφάνερο ὅτι περιμένει ἀπὸ τὸν πλοῦτον τὴν εὐτυχίαν. Εἶναι ὅμως ἔτσι; Ἂς τὸ ἐρευνήσουμε.

ΕΙΣ ΦΙΛΟΝ ΑΓΩΝΙΩΝΤΑ ΚΑΙ ΘΛΙΜΜΕΝΟΝ

Η ΤΡΕΛΛΗ ΧΑΡΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ

Ἀγαπητέ μου,

Δὲν ξέρω τί νὰ σᾶς γράψω πρῶτον καὶ τί ὕστερον ἀπὸ τὴν πλημμύρα τῶν σκέψεων ποὺ μοῦ προκάλεσε τὸ τελευταῖο, πρὸ ὀλίγου ληφθέν, γράμμα σας.

Οἱ τρίχες τῆς κεφαλῆς μας εἶναι ὅλες μετρημένες καὶ μιὰ δὲν θὰ χαθῇ, ἂν δὲν τὸ ἐπιτρέψει ὁ Κύριος. Ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριὰ ὅ,τι καὶ νὰ κάνομε ἐμεῖς δὲν μποροῦμε νὰ προσθέσουμε στὴ ζωή μας πήχυν ἕνα. Ἐν τούτοις αὐτὸ δὲν μᾶς ὁδηγεῖ στὴν ἀδράνεια, στὴν παθητικὴ προσμονὴ τοῦ πεπρωμένου, διότι μποροῦμε, τὸ ἐπιτρέπει ὁ Θεός, νὰ χάσουμε ἀπὸ τὸ καντήλι μας τὸ λάδι ποὺ τοῦ ἔβαλε ὁ Θεὸς καὶ ἔτσι νὰ ἀνατρέψωμε τὰ σχέδιά Του. Ἐκεῖνο ποὺ ἔχουμε νὰ κάνουμε γιὰ νὰ μὴ χυθῇ τὸ λάδι μας προώρως εἶναι νὰ παίξουμε μὲ εὐσυνειδησία τὸ ρόλο ποὺ μᾶς ἀνέθεσε ὁ Θεός. Τὰ ἄλλα εἶναι δικά Του. 

ΠΙΣΤΩΤΙΚΕΣ ΚΑΡΤΕΣ

Ἔχει γεμίσει ἡ Ἑλλάδα ἀπὸ πιστωτικὲς κάρτες καὶ ἀπὸ διαφημίσεις γιὰ τὴν χρησιμότητά τους, ποὺ συνδυάζεται καὶ μὲ τὴ δυνατότητα νὰ ἀγοράζεις χωρὶς νὰ ἔχεις λεφτά. Ἀλλὰ αὐτὴ ἡ δυνατότητα  εἶναι μία πραγματικὴ παγίδα.